ნუგზარს ვახოს მამის სიკვდილი გაახსენდა.

. . დილის ექვს საათზე კარის კაკუნმა გააღვიძა, ნეტა ვინ უნდა იყოს ამ დილაადრიანად გაიფიქრა ნუგზარმა, საწოლიდან ძლივს წამოდგა და კარი გააღო, მის წინ ვახო იდგა
- რა მოხდა ბიჭო ხო მშვიდობაა შეეკითხა ნუგზარი ნამძინარევი ხმით.
- -მამაჩემი, მოკვდა, გთხოვ სახლში წამომყევი რაღაც საქმეებია იქნება დამეხმარო, წყნარად ყოველგვარი აღელვების გარეშე, თქვა ვახომ!

ნუგზარს ჯერ ეგონა, რომ ვახო თვისებურად ხუმრობდა, მაგრამ მის თვალებში ცრემლი რომ დაინახა მიხვდა, რომ იგი არ ტყუოდა,

ვახტანგის მამა, ბატონი ჯიმშერი ოპერის ცნობილი მომღერალი იყო. დედა კი მის დაბადებას გადაჰყვა..

ბატონი ჯიმშერი მუდამ გასტროლებზე იყო და ამის გამო შვილის აღსაზრდელად დრო არ რჩებოდა. ვახო თითქმის მარტო იზრდებოდა, ხანდახან შინაბერა მამიდა მოდიოდა ხოლმე, სახლს დაულაგებდა და საჭმელს უკეთებდა, იგი ხშირად ითხოვდა, რომ ვახო მასთან გადასულიყო საცხოვრებლად. მაგრამ ბიჭს არაფრის გაგონება არ სურდა, ისე კი დიდი ფათერაკიანი ვინმე იყო, ხან მანქანა ეჯახებოდა, ხან ხიდან ჩამოვარდებოდა, ჩხუბობდა, მოკლედ მაშინ როგორც იტყოდნენ ხელიდან წასული ტიპი იყო..

მხარზე ხელი გაკვრამ ნუგზარი ფიქრებიდან გამოარკვია
-იცი ვახოს შეყვარებული ყოლია, თქვა თენგომ!
-რაა?
-ხო შეყვარებული!
-საიდან იცი?
-ვნახე, თავს ადგია და ტირის!
-ვინ არის, ვიცნობ?
-მარი ჰქვია, მაგის მეზობლად ცხოვრობს, კოჯრის რვა ნომერში.
-მარი?! გაუკვირდა ნუგზარს
-ხო. რა.. ხო არ გეცნობა?
-არა რას ამბობ, უცებ გვერდზე გაიხედა ნუგზარმა
-შენ რაღაცას მიმალავ, ჰა!
-რას უნდა გიმალავდე? ნუგზარს ხმაში სიყალბე დაეტყო
-თქვი, ალბათ იცნობ!
-როგორ გამოიყურება?
-გაშლილი შავი თმები აქვს, მოგრძო სახე და მწვანე თვალები..ისე დიდი შეხედულება აქვს შეიძლება ვახოზე ერთი ხუთი წლით დიდი იყოს.
-არა მგონია, ალბათ შავები აცვია, და იმიტომ გეჩვენება, ხო იცი შავი ფერი აბერებს..შეაწყვეტინა ნუგზარმა ყვირილით!
- რა გაყვირებს, გეტყობა რომ შენც იცნობ? გამომწვევად ჩაეკითხა თენგო.

სტიოპა თბილისის ძველ უბანში .ეწ. იტალიურ ეზოში პირველ სართულზე ცხოვრობდა. ბინა ძალიან პატარა იყო. ერთი ოთახი და პაწაწინა სამზარეულო. სახლი ძალიან ბნელი იყო და ამიტომ დღეც და ღამეც ოთახში ნათურა ენთო. ცოლთან გაშორების შემდეგ სტიოპა თბილისში ჩამოვიდა და ეს ბინა თუ ბინის მსგავსი ალაგი შეიძინა. ძალიან უყვარდა ხელოვნება, კარგად უკრავდა ფორტეპიანოზე და ერკვეოდა ფილოსოფიაში.
სტიოპას ბევრჯერ მოუყოლია თავისი ცხოვრების ეპიზოდები , ნუგზარს ამჯერადაც მისი ნაამბობი მოაგონდა. . . სტიოპას სახე და საუბრის მანერა მისი სიტყვები თვალნათლივ წარმოუდგა თიტქოს იგი აქვე მათ გვერდით სუფრასთან იჯდა და ყველაფერს თენგოს გასაგონად ყვებოდა

ანანდა... Sep 13 2010, 12:20 PM
Post #8

WHITE soul

Group: Members
Posts: 23
Joined: 1-September 10
From: თბილისი
Member No.: 6,251

ნიკის ჩასმა პოსტში
მონიშნულის ციტატაში ჩასმა

-ეე! გაიღვიძე დეპოში ვართ ! ხელი წაჰკრა ნუგზარმა მეგობარს.
-ჰა რა იყო! არ ელოდა თენგო
-მოვედით მეთქი!
-სად მოვედით? თენგო ჯერაც ვერ გამოფხიზლებულიყო

ნუგზარს ისევ სტიოპას სიტყვების ჩაესმა. . . ..ის რაც მე გადავიტანე ძნელი აღსაწერია, მერე ელენას ვკითხე თუ რა ხდებოდა ჩემს თავს, მანაც მომიყვა:როცა პირველ ხიდს მივუახლოვდით, შენ კვნესა დაიწყე მე შემოვბრუნდი, და არაფერი! თავი საზურგეზე გქონდა გადაწეული და ზეცას შეჰყურებდი, აი მეორე ხიდზე რომ გადავდიოდით უცებ შეჰყვირე, თავიდან ეს ტკივილის გამოხატულებას ჰგავდა, მერე მივხვდი, რომ ეკზალტაციის სიგნალი იყო, სახეზე უცნაური ღიმილი გქონდა მიყინული, სხეული დაგძაბვოდა..
ეს ალბათ ის მომენტი იქნებოდა როცა მე რაღაც კოსმოსურ სიცარიელეს, ზეციურ სინათლეს ვეხებოდი, (ამ ყვირილზე ელენას მანქანა შუა ხიდზე გაუჩერებია) ამ დროს ჩემთვის ყველაფერი დამთავრებული იყო, ისეთი შეგრძნება მქონდა, რომ ავტოკატასტროფაში დავიღუპე, ქრისტიანული ტრადიციებიდან გამომდინარე მეგონა, რომ ადამიანი ღმერთს მხოლოდ სიკვდილის მერე ხვდება, და ალბათ ამის ბრალი იყო განცდა, რომ მოვკვდი!