- ეეე შენ რაღა დგემართა იგრძნო მუჯლუგუნის წკვრა ნუგზარმა-ეს თენგო იყო
-სტიოპას მონაყოლი გამახსენდა..
- რა სტიოპას მონაყოლის..

- არა, არაფერი, მაგარი ნატანჯი კაცია.. შემეცოდა
-რა გინდა ძმაო შენზე მაგარი უმუშავია, ჩაიცინა თენგომ

- შენ რომ ყველაფერი არ გააშაყირო ისე არ შეგიძლია! უსაყვედურა ნუგზარმა.
- რა იყო, რა გეწყინა? მოიბოდიშა თენგომ
-იცი ეს ამბავი ვახოს გარდაცვალებამ გამახსენა, ალბათ არ მინდა დავიჯერო ის, რომ ვახო აღარ არის ცოცხალი!
- და შენ გგონია, ამ ამბის გახსენებით, ვახოს სიკვდილს გააბათილებ?
-არა! არც მასეთი სულელი ვარ, რომ ვახოს სიკვდილი არ ვაღიარო, უბრალოდ მინდა მწამდეს რომ, ადამიანი აქ დედამიწაზე არ ასრულებს სიცოცხლეს და იმ ქვეყანაში გარდაიცვლება..
- გწამდეს? რა არა გწამს?
-მიჭირს ამის დაჯერება, შენთან რა მაქვს დასამალი და ვერ ამიტანია ადამიანების დაკარგვა, ის რომ მათ ვეღარ შევხვდები, ისინი მე აქ მჭირდებოდა..
-ისე მიუხედავად ყველაფრისა და კეთილი განწყობისა, მაგარი ეგოისტი ხარ! ნუგზარმა თავი ჩაღუნა, ცოტაც და ატირდებოდა..
-მოდი ერთიც დავლიოთ და წავიდეთ უკვე გვიანაა,
ბიჭმა თავი ასწია სასადილოში მათ გარდა არავინ აღარ იყო. ოფიციანტები მაგიდებს ალაგებდნენ.
- ხო კარგი მასე იყოს, აქ დარჩენილებს ღმერთმა გაძლება მოგვცეს თქვა ნუგზარმა და მეგობარს ჭიქა მიუჭახუნა.
ორივენი გარეთ გამოვიდნენ.

. . . ნუგზარი მარტო დარჩა, ქუჩას თავქვე დაუყვა.. თენგოს სიტყვებმა მარი გაახსენა..
იგი მარის თავის შეყვარებულად თვლიდა, გარკვეული დროის მერე ისე დაახლოვდნენ, რომ ნუგზარი ღამე მასთანაც რჩებოდა, ხოლმე.
გაახსენდა მისი სხეულის სითბო, ალერსი, მისი სურნელი.. ყოველ დილით ნუგზარი დგებოდა და სოლოლაკისკენ, კოჯრის აღმართისკენ გასწევდა, მარისთან შეხვედრას ძალიან განიცდიდა. მღელვარება იმდენად დიდი იყო, რომ იმის მიუხედავად თუ რა ამინდი იყო ციოდა თუ თბილოდა, გზაში სულ კანკალებდა, გული უჩქარდებოდა, კიბეებზე კი არ ადიოდა, არბოდა..
..მარის ბინაში შესასვლელი კარები, ერთი საკეტით იყო ხელმე ჩაკეტილი, ( სოფლებში სამზარეულოს, რომ რაზავენ ისეთით), საღებავიც არ ჰქონდა გასმული კარებს, გრანდული ხის ფერი იყო.

. . . .ნუგზარი.სამჯერ დააკაკუნებდა, და უმალ კარები იღებოდა, თითქოს მარი მთელი დღე იჯდა და მის კაკუნს ელოდაო.. ერთხელაც ლოგინში მწოლარეებს, კარებზე კაკუნი, მოესმათ..
-ვაიმე! ჩუმად თქვა მარიმ.
-ჰა, რა იყო? ნუგზარს ფერი დაეკარგა.
-ალბათ დედაჩემია!
-რა დედაშენი, ხომ არ გაგიჟდი, ბიჭს მღელვარებისაგან ძაგძაგი დააწყებინა. დედაშენი ხომ ოქროყანაშია?
-რა ვქნათ? მარიმ ნერვიულობისგან საქციელი დაკარგა, ანგარიშმიუცემლად, ღამის პერანგის ამარა, წამოხტა ლოგინიდან . . .
..ნუგზარი უცებ აზრზე მოვიდა, მარის ხელი პირზე ააფარა და ლოგინისკენ დაქაჩა.. თან ხელით ანიშნა ხმა არ ამოიღოო.. კაკუნი ბრახუნში გადაიზარდა. ნუგზარი გაფითრდა. წარმოიდგინა თუ რა მოხდებოდა დედამისი, რომ შემოსულიყო, მაგრამ ეტყობა რაღაცა ძალამ მარის დედას აიძულა წასულიყო.
მერე მარიმ მოუყვა რომ თურმე ქვევიდან ვიღაცას დაუძახია შენი შვილი ეს ესაა სახლიდან გავიდაო. მაშინ როგორც იტყვიან ბეწვზე გადარჩა.. რა უნდა ეთქვა დედამისისთვის დედიშობილა ლოგინში მწოლარეს..ძალიან კომიკურ ვითარებაში აღმოჩნდებოდა.. იმ ანიგდოტის არ იყოს: “ეხლა რო გითხრა ტრამვაის ველოდები დამიჯერებო..

..............................................
საღამოს 7 საათი იქნებოდა, ნუგზარი ძმაკაცებთან ერთად ინსტიტუტის კიბეებთან იდგა. ბიჭები სიგარეტს ეწეოდნენ და თან ლაზღანდარობდნენ
–ჰა დღეს რას ვშვრებით იკითხა გუჯამ
–რა უნდა ვქნათ რო? კითხვაზე კითხვა დაუბრუნა, ნუგზარმა,
–ალბათ ისევ ლექციაზე შესვლა ჯობია, თქვა ნიკამ და სიგარეტის ნამწვი შორს მოისროლა– ნიკა ნუგზარის სკოლიდან გამოყოლილი მეგობარი იყო.
–ლექცია არა, ტოროლა! რამე გამოჩნდება, ნაძალადევად გაიცინა გუჯამ.
-ერთი სანდროს გახედეთ ბიჭებო, ნახეთ რა დღეშია! მოშორებით მდგარ სანდროს ხელში დიდი საქაღალდე ეჭირა და ვიღაც ქერათმიან გოგონას გატაცებული რაღაცას უყვებოდა.
–ხედავთ, ნეტა ეს გოგო სად დაითრია? დამცინავად თქვა ნიკამ.
–მოეშვით, თქვენ რა მეტი საქმე არა გაქვთ! სცადა სანდროს დაცვა ნუგზარმა და მეგობრებს ხელი აუქნია.
ნუგზარი სანდროსკენ გაემართა, იმის გაგების სურვილი ჰკლავდა, ვინ იყო ეს ქერათმიანი გოგონა.
–სანდროს გაუმარჯოს! მიუახლოვდა მოსაუბრეებს და მეგობარს მხარზე ხელი დაჰკრა.
–აა!_თავად?
–არა მიშავს! ხელი ჩამოართვა ნუგზარმა.
–რა ხდება შენსკენ ახალი?
–არაფერი, ვარ რა, ძველებურად. დაბალი ხმით გასცა პასუხი სანდრომ
–შენს მეგობარ გოგონას, ხომ ვერ გამაცნობ? დაბალი ხმითვე სთხოვა ნუგზარმა.
–უკაცრრავად, სულ დამავიწყდა! მოიბოდიშა სანდრომ
–ეს ქეთია , ოღონდ ჩვენთან არ სწავლობს, თეატრალურშია .
–სასიამოვნოა! მიუბრუნდა ნუგზარი გოგონას.
–ჩემთვისაც, დაუბრუნა თავაზიანად ქეთიმ.
აშკარად კარგი გოგოა გაიფიქრა ნუგზარმა, მაგრამ ამ სანდროსთან რა საერთოს პოულობენ ეს ქალები , დაუსვა თავის თავს, უპასუხო კითხვა.
– რას აპირებთ, დღეს რა გეგმები გაქვთ? ჰკითხა ნუგზარმა ორივეს.
–აარაფერი, აი გამოფენაზე ვაპირებთ წასვლას, ცნობილი გერმანელი კოლექციონერის გამოფენა იხსნება; ხომ არ წამოხვიდოდი? შესთავაზა მორიდებით სანდრომ. . .
–ჰა? თითქოს ვერ გაიგო შემოთავაზება ნუგზარმა.
–შენ ეს მითხარი, სადმე საქეიფოდ რო დავჯდეთ უკეთესი არ იქნება?

ანანდა... Sep 17 2010, 11:16 AM
Post #11

WHITE soul

Group: Members
Posts: 23
Joined: 1-September 10
From: თბილისი
Member No.: 6,251

ნიკის ჩასმა პოსტში
მონიშნულის ციტატაში ჩასმა

წინაკარში ძველებურად ბნელოდა,
–სანდრო ! დაიძახა ნუგზარმა, არავინ არ გამოხმაურებია, როგორც იქნა ხელის ცეცებით ოთახისკენ გზა გააგნო და მისაღებში შევიდა, იქ ისევ ის გარემო დახვდა.

მირეულ– მორეული მუზეუმი..აი რას გავდა სანდროს ბინა. .
–სანდრო! ისევ დაიძახა მან, ოღონდ ამჯერად ხმამაღლა,
–რომელი ხარ! მოესმა ხმა, ეს სანდროს ბებია იყო.
– ნუცა ბებო–მე ვარ ნუგზარი, –სანდრო სად არის? ოთახში სანდროს ბებო შემოვიდა –სად უნდა იყოს?გაუკვირდა მას? თავის ოთახშია.
–როგორ არის?
–როგორ უნდა იყოს!? ნორმალურადაა–შენ რამეს ხომ არ მიმალავ? სანდროს მეგობარმა დარეკა იმ დღეს, მეგობართან დავრჩით მე და სანდროო..

სანდროს ეხლაც ჩვეულებისამებრ იატაკზე ჰქონდა ლეიბი დაგებული და ლოგინში იწვა. ნუგზარმა მის გაფითრებულ სახეს შეხედა. ერთი წუთით მოეჩვენა რომ იგი არ სუნთქავდა.
–სანდრო. სანდრო! მივარდა მეგობარს
–რა, იყო რომელი ხარ? მოესმა დაბალი ხმა.
–მე ვარ, ნუგზარი!
–ხოო, გააგრძელა სანდრომ. . შეგეშინდა არა?
–რისა უნდა შემშინებოდა? არ შეიმჩნია ნუგზარმა
–ხო, კარგი, მიდი მანდ კედელთან ჩამრთველია შუქი აანთე.
ჩამრთველს მალე მიაგნო და ოთახი გაანათა, სანდროს ოთახში ადრეც ყოფილა ნუგზარი, მაგრამ რატომღაც, იქვე პიანინოს, თავზე დაკიდულმა ახალგაზრდა კაცის პორტრეტმა მიიქცია მისი ყურადღება, გრძელთმიანი საკმაოდ სიმპათიური ახალგაზრდა დაჟინებული ოდნავ ნაღვლიანი მზერით უცქერდა. ნახატი ერთი ამოსუნთქვით იყო შესრულებული. . .
–რა იყო ნუგზარ? რას ჩააცივდი მაგ ნახატს?
– სულ მინდოდა მეკითხა ვინ იყო ეს ბიჭი და მავიწყდებოდა..
–მოგიყვები!
– მაგაზე კი არა შენზე მომიყევი, რა მოხდა? გუჯამ მითხრა კინაღამ ხელში ჩაგვაკვდაო, ძალიან შემეშინდა. . .
–ხოო, ჩაილაპარაკა სანდრომ,
–რა ხოო?
–სიმართლე გითხრა მეც არ მახსოვს. . .სანდრო ჩაფიქრდა. .
ინსტიტუტის შესასვლელთან იდგა და ქეთინოს ელოდებოდა. .ირგვლივ ხალხი ირეოდა, მაგრამ სანდროს არ ესმოდა მათი საუბარი, თავი აეწია და სადღაც სივრცეში იცქირებოდა. .
–სანდრო !მოესმა ხმა –
აა! გამარჯობა ქეთი, გაეხარდა სანდროს გოგონას დანახვა–როგორ ხარ?
–კარგად
– მოხდენილად გამოიყურები,
– მადლობა!
– დღეს რას ვგეგმავთ?
–რა ვიცი რასაც ვაპირებდით აი გამოფენაზე..
გოგონას სიტყვა არ ჰქონდა დამთავრებული, რომ ბიჭიები მოვარდნენ ორივე მანქანაში ჩატენეს. . . –წავედიით ყვიროდა ვასიკო. . სანდრო მათ ასეთ ქმედებას წინააღმდეგობას არ უწევდა თითქოს ძილ–ბურანშიაო ბედს მინდობოდა. სანდროს სჯეროდა, რომ იმ ძალას, რომელმაც იგი მანქანაში ჩასვა და სადღაც მისთვის უცნობ ადგილზე მიაქანებდა ვერანაირ წინააღმდეგობას ვერ გაუწევდა.. .
– დაგეძინა ბიჭო! ჩაესმა ხმა..
–არა, რა დამეძინა..იუარა სანდრომ ხომ გითხარი, იმ დღეს ვიხსენებ,
–მერე რა ხდებოდა?..
–ისე, სიმართლე გითხრა მე არც კი მქონდა გაცნობიერებული რა ხდებოდა, ერთს კი ვგრძნობდი, რომ ჩემს თავს რაღაც საშინელი განსაცდელი უნდა დატრიალებულიყო, გათიშული ვიყავი.

სუფრას წესისა და რიგის მიხედვით უძღვებოდა..
–ერთი ეს მითხარი, თუ ღვინის დალევა არ შეგეძლო რა თავს იკლავდი ან ვინ გაძალებდა? არ ასვენებდა ნუგზარი,
–შენ რა პირველად თამადობდი?
–ხო პირველად, გამოტყდა სანდრო. .
. . სანდრო თავს არ ზოგავდა და სადღეგრძელოს სადღეგრძელოზე ამბობდა, მას თითქმის არავინ არ უსმენდა, სტუმრები ხმაურობდნენ, სანდროს საუბარი დანა–ჩანგლის წკარუნში და პირის წკლაპუნში და სტუმრების ხმაურში იკარგებოდა. . უცბად იგრძნო რომ ფეხები დაუბუჟდა. .ეტყობა ღვინო მომეკიდა გაიფიქრა სანდრომ, და გადაწყვიტა ცოტა შეეცადა, მაგრამ ვინ აცალა. . თამადობა და ღვინის არ დალევა ერთმანეთთან ისე იყო, როგორც ცა და დედამიწა. . სიგარეტის კვამლმა ჰაერი გაანაცრისფრა, სანდრომ ერთი ხანობა იფიქრა არ მოვწევო, მაგრამ თამადისთვის განკუთვნილმა ამერიკულმა „მარლბორომ“ მაინც აცდუნა. სიგარეტი აიღო ასანთს გაჰკრა და მოუკიდა, ნაფაზის დარტყმის შემდეგ მიხვდა სანდრო, რომ „მიქარავდა“ მაგრამ უკვე გვიანღა იყო. ეშხში შესული, სიგარეტს სიგარეტზე უკიდებდა. . .
–ისე, მე რომ ავდექი, შეგატყვე, რაღაც ვერ იყავი კარგად!
–რა შემატყვე ?
–ვერ იყავი კარგად მეთქი. .
–ხო, მართალი ხარ. . თავს ცუდად ვგრძნობდი!
–მერე?
–რა მერე?
–მერე ვერ შეწყვიტე დალევა? ხმას აუწია ნუგზარმა
–ვერა, ვერ შევწყვიტე!
–შენ ჭკუაზე ვერ ყოფილხარ! აღმოხდა ნუგზარს
–არა, ხომ გითხარი, ჩემს ბედს ვცდიდი მეთქი!
–გიჟი ხარ, რა უნდა გელაპარაკო, ეგ ბედის გამოცდა კი არა თვითმკვლელობაა. .
–გახსოვს, რომ გიყვებოდი, იმ ქვეყანაზე, მოვხვდი მეთქი. .
–რას მიყვებოდი!? სულ გააფრინე!–შენი მოსმენა აღარ მინდა! წამოიწია წასასვლელად ნუგზარმა.
–დაიცა, ჯერ სადა ხარ! იცი რამდენი დავლიე. . ჩაეცინა სანდროს.